Ang unang paglalakbay (ofw story)

Paglayo sa binuong pamilya. Eto na yata iyong pinakamasakit na sakripisyong gagawin mo para sa pangarap. Para kumita ng katiting para sa ikabubuti ng iniwang pamilya. Akala niyo masarap? Akala niyo masaya mangibang bansa? Akala nyo kpg abroad marami ka nang pera? Depende kung saan mapupunta iyong perang pinaghirapan mo.

Sige umpisahan na natin..

Ang simula ng paglalakbay..

Dumating ang araw ng pag alis. Akala mo excitement yung nararamdaman ko? Hindi! Isang malaking hindi! Umpisa na nang araw na hindi ko makakasama o makikita ang asawa at anak ko. pamilya ko, kaibigan, kamag anak at kahit iyong aso ng kapit bahay namin.

Sa loob ng taxi..
papuntang airport ibat-ibang pakiramdam, ibat-ibang emosyon nagrarambolan iyong nararamdaman ko. Iyong isip ko parang rine-rewind na time machine. para akong baguhan sa lugar na dinadaanan ko. Iyong kalsada, billboards, tulay ng guadalupe, buildings ng makati, nagtataasang skyway at iyong paborito kong sakyan na mrt. Palinga linga kong tinitingnan na tila bang sinusulit ko na pagmasdan ang maliit na parteng ito ng pilipinas kasi baka dalawang taon bago ko ulit makita o baka nga hindi ko na makita? Haha! Ano ba nman malay ko kung ano kahihinatnan ko sa bansang pupuntahan ko. Ang dami na ring kwento ng kabiguan na sinapit ng mga kababayan na nagtangka iahon ang pamilya. Pero nganga at Pwede kang umuwing bayani! (na nakakahon). Saklap db?

Sa airport..
Unti unti na nagbabago ang mundo ko. Inspection sa imigration para ka nang kriminal na hindi mapagkakatiwalaan. Check ng papeles kukunin yung finger prints sabay picture picture muna. Inspection ulit sa mga dala dalahan. Wala naman ako dalang paborito kong lutoing adobo kaya siguro pinatuloy na ko. Carpeted na iyong linalakaran ko last ako nkalakad sa ganito noong kasal ko pa.  May pailan ilan na ibang lahi na rin ang nkakasabay ko. (nasa pinas pa ko pero mejo naaamoy ko na yung pupuntahan ko). Ibang iba to kumpara sa uuwi ka lng ng probinsya. triple yung laki ng eroplanong sasakyan ko o bka sobra pa. Parang ayoko pang humakbang papasok ng eroplano pero nandito na ko kaya sinamahan ko nalang ng dasal. Hindi para sa sarili ko kundi sa pamilyang iiwan ko. Okay lang ako. Gaya ng lagi ko sinasabi sa asawa ko..

Sa eroplano..
Dito na medyo bumibigat na yung paghinga ko. Para bang may gusto kang pakawalan na d mo mailabas. Eksakto sa pag i-emote ko iyong sa tabi ako ng bintana nakaupo. Iyong malayo ang tingin wala namang tinatanaw. (music video lang ang dating). Pero bago pa ko madala ng emosyon ko nakakita ako ng mapaglilibangan. May monitor sa harap ko. Nood muna movie kahit wala nman talaga ako maintindihan dahil wala nman sa movie iyong isip ko. Laro naman ng games kahit wala nman yung loob ko sa linalaro ko. Mayat maya ang hatid ng pagkain, kape, sandwhich at kung ano ano pa. Masarap pala bumiyahe sa malayong lugar. Mas masarap sana kung kasama ko sila pero wala eh. Ako lng to. D ko talaga ma-enjoy. After 9hrs sa himpapawid. Nkarating na rin ako ng ligtas.. from airport to airport palang iyan. At palala ng palala iyong pakiramdam ko para akong lalagnatin. Iyong tipong nasaan ako? Anong lugar ito? Nasa ibang dimension ba ako? O feeling ko nasa ibang planeta na ko.

Nang isilang akong muli..

Hindi na ako pamilyar sa paligid ko. Ibang lenguwahe, ibang kasuotan, ibang kapaligiran, at higit sa lahat hindi na amoy pinas ito. Bago lahat sa akin. Kailangan ko makibagay sa kung ano ang nasa kapaligiran ko ngayon. Kailangan ko sumunod sa kung anong batas meron sila dito ultimo pananamit hindi na katulad sa pinas na kahit anong gusto mo isuot o kahit walang suot okay lang. Dito hindi. At kailangan ko ulit mag aral magsalita. Oo magsalita katulad ng lenguwahe ng mga lokal dito. Kasi kung hindi mo aaralin mahihirapan ka makipag communicate sa mga tao dito. Ultimo pagtatanong lang ng lugar mahihirapan ka. 

Ang laking adjustment ginawa ko...

Sa pagkain..
Madalas at masasanay ka nalang na kumain ng dalawang beses sa isang araw. well choice ko yun at karamihan iyon talaga ginagawa dahil iyong ibang natitirang oras itutulog mo nlang o itatawag para makausap ang pamilya sa pinas.

sa pagtulog..
Madalas at masasanay ka nalang din na matulog ng apat hanggang anim na oras at sapat na sakin iyon. Disiplinado ka na kpg magawa mo iyon. Congratulation kung naka 8 oras ka ngayong araw.

sa pag budget ng pera..
Simple lang nman kinukuha ko lang iyong budget na alam kong sasapat sa pagkain at magagamit ko sa loob ng isang buwan.(pero madalas kulang iyan) at iyong naiwan padala na sa naiwang pamilya sa pinas. Sa mga unang buwan medyo mahirap pa kasi kailangan kong gawin yan ang unahin obligasyon ko lalo na sa mga pinagkautangan ko para makaalis. (tapos na ko sa obligasyon kong yan yahoo!) pero d pa rin dapat i-celebrate iyan. Marami pa akong plano para sa perang kinikita ko dito. (anong gagawin sa perang pinaghirapan abroad? isusulat ko rin iyan sa mga susunod kapag sinipag ulit magsulat).

Sa pag budget ng oras..
Importante ito. Pero nahirapan ako dito. Pero sinusubukan kong i-manage ang oras ko para sa trabaho, pamilya, pagkain, pagtulog, pagsusulat at pag aaral (oo nag aaral ako! self study ng kung anong bagay na alam kong may kabuluhan para sa akin. ano ginagawa ni google at youtube). may mga pisikal activities pa like basketball at work-out kung minsan. Nadagdagan pa nga iyan dahil nahihilig na rin ako magbasa ng libro/e-book. ("Rich dad Poor dad by robert kiyosaki"- eto iyong unang librong natapos ko dito). Mahirap kapag masyadong malikot ang kokote mo sa pag explore sa maraming bagay. Kulang iyong 24hrs na ibinigay sa iyo para magawa lahat ng iyan.

Sa ngayon ay 7months na akong nandito sa malayong lugar. Malayo sa pamilya at umaasang magkakaroon ng magandang kahihinatnan ang ano mang pinaghihirapan.

-LumangTao-